S e s s i z / S a k i n

Zamanın beyazı, yeşillerde parlayan acı sarıya kayar ve beyazın hükümranlığı derinlerde açar. Bahçelerin sabah rengi sarıdan beyaza… Acı..acı… Ve susturulamayan çığlığı anın. Beyaz.

Kapı kapalı. Zaman beyaz. Nadir sayılmaz ama gören de az. Bak, bir bahçenin yeşilinde beyazın hükmü çiçek açar. Her kim ki ben rengim dese ve bunu denese, dese ki ben pembeyim yahut sarı… Bir bahçede parlayan ne renkse hani işte o, acıya açan tokat misali bir mor süsen, yani mor yanım, süsler akşamı. Söner sonrası…
Bahçelerin sabahı da solmak bir nevi. Zaman beyazı, yaşam pembesi, ölüm sarısı. Ayrılık mavilerde özlemek belki de kim bilir yeşilin solmasını. Kapı hâlâ kapalı.
Ezberi kaçan, tayfı şaşan bozuk ayarlar ve detone aryalar şatosunda bir bahçe bul ve beni oraya göm, hafif sola doğru: Altında yüreğim seni bekler.Zamanın beyazı sarardı. Şefkatle, hasretle ellerim, kollarım dahi bedenim olsaydın sarardım. Kapıyı kim açtı. Sokulan bu çomak değil, çekilen bu taş temelimden, değil bir rengin anası. Bahçeler, bahçeler dolusu saf ve engin ve derin ve şu bildiğimizi sandığımız su. Sel. Sus. Ko - nuş-ma-mak çok acı. Kanım zehir, aklım sonun harcı. İlacı bir kapıdan geçmekse bir kapıdan geçerim. Dar bir, alçak bir, imkansız bir değil, binlercesinden: Senden değil. Bu bahçe seninle güzel, bu beyazın çığlığı, akşamın çağrısı, bu sarı sen, bu yeşil, bu mavi sen, bu ten, bu ben, mor süsen!

Kapıyı açan da kapatan da, bunu bilen de biziz. Zaman beyaz.