. . d e

(...) .. bazen uçup gidiyor yüreğimizin çatısından , acılar kalıyor yalın yapıldak...

kurumuş bir meşenin gövdesine gizlenip, durmadan kemiren melek, incecik dallara geldiğinde, canını acıtır meşenin. Ve meşe inleyerek; "canım acıyor, çık içimden, artık yeter der."

Herkes kendi ağacına dönmeli - içinden yılan geçen gölgesi - rüzgarı getirenler de.