g a l a

İkimiz de ümitsizce gülümsedik. Bunun bir ayrılık olduğunu biliyordum, sessiz bir elveda; ve omuzunun üzerinden holdeki kırılmış dev aynaya ilişti gözüm. Aynada çatık kaşlı, kötü ifadeli onlarca bakışın kırık bir portresi. Bir otoportre daha doğrusu. Ben yapmıştım. Onu tanımadığım günlerdeki yalnız ve öfkeli bir ressam olarak ben. İşte sadece bunun için ona sunduğum koleksiyonumdan bu resmi seçmiş...ti. İstediğini alabileceğini söyleyip hemen bütün yapıtlarımı sergilemiştim ilk geldiğinde. Saatlerce, sabırla izlemişti; bildiği, emin olduğu bir şeyi bekliyor gibiydi. Çatık kaşlı otoportremi görünce, işte bu, demişti. Bunu istiyorum. Neden, diye sormuştum. Çünkü; demişti, sadece bu resimde kötülük var... Ümitsizce gülümsemiştim.
(...)