fotograf: artus
Nerede kalmıştık (dedi):
Zamanın beyazı sarardı. Şefkatle, hasretle ellerim, kollarım dahi bedenim olsaydın sarardım. Kapıyı kim açtı. Sokulan bu çomak değil, çekilen bu taş temelimden değil, bir rengin anası. Saf ve engin ve derin ve şu bildiğimizi sandığımız su. Sel. Sus. Ko-nuş-ma-k çok acı. İlâcı bir kapıdan geçmekse bir kapıdan geçerim. Dar bir, alçak bir, imkânsız bir değil, binlercesinden: Senden değil. Burası seninle güzel, bu beyazın çığlığı, akşamın çağrısı, bu sarı sen, bu yeşil, bu mavi sen, bu ten, bu ben, mor süsen! Kapıyı açan da kapatan da, bunu bilen de biziz.
Zaman beyaz (dedim).
(...)
Kayıtlar
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder