j i k l e

Ay ışığında bütün şehir uykudaydı (ben hariç). Ve gülümseme orada elinin üstünde duruyordu. Eksikliğimizin cıva saatinde düzenli ararlarla düşen su damlaları gerçekdışı saatlerimizin sınırlarını çiziyordu...Hiçbir şey kayda değmez, uzak aşkım benim, hiçbir şeyin kayda değmediğini bilmenin ne kadar hoş olduğunu bilmekten başka. Yaşamımızın içi yoktu. Dışardaydık ve ötekiydik. Birbirimizi tanımıyorduk, düşler boyunca yapılan bir yolculuğun sonunda ruhlarımıza görünmüş gibiydik.
Dışarda, şafak çok uzakta! Ve deniz/orman öylesine yakın, öteki gözlerimin altında!
Derinlerine gömüldüğün kelimelerin hiç bitmesin bana (yazdı gökyüzü). Susma.

(...)