s u a r e

fotograf: umayumay

Psikiyatri Kliniği / Gece / İç / 35673233 no'lu oda
-------------------------------------------------------------------
İçiçe giren filmlerin içine giren karakter; dışarı çıkmak için hikayenin dışına çıkabilir mi? Çıkış yok. Kaçış yok. Tüm gerçeklerin dahil olduğu hikaye var. Bir de; sadece gerçeklerin dışarı da bırakılmasıyla anlatılabilen hikaye. Şimdi ikisi burada, yan yana.

" Dışarı da”, dışarıda kalmamış; yanlışın içindeki doğruyu da, doğrunun içindeki yanlışı da dışarıda bırakmadan; insan, okuduğu metnin ilerisine gittikçe, ilerledikçe, duyduğu gerçeğe biraz daha yaklaştıkça, daha da, daha da ilerledikçe, sonunda hikayenin bittiğini görecek. Hikaye ondan sonra başlayacak. Peruklar, kostümler, mekanlar, dekorlar yıkıldığında, tüm yalanları gerçek kılan o her neyse apaçık ortaya serildiğinde; makara boşalıp da film bittiğinde, ışıklar yanacak: “dünya varmış” sözünün kullanıldığı durumlara yeniden, yeniden bakılabilecek.

Gündelik gerçeklerin dışında sadece tek bir gün için geçerli olan gerçekler var. Meraklanıyorum. Neden aynı sahnede ısrar ediyor izleyici? Bir gün, sadece bugün yaşanan bir gerçek, gündelik gerçeklerin çok dışında; gerçekliği korumak için gerçeklere ihtiyaç var mı? .

Tekrar izlenen bir sahne diğerinin aynısı mı - değil mi?..
Aklımdan; kurtulmak isteyen gölgeler, ayırt etmekte zorlandığım nüanslar, üzgün yüzler geçebilir. Hayır, bilmiyorsunuz sadece varsayıyorsunuz. Acıyı alıyor gibi yapıyor sonra gizlice daha fazlasını baş ucuma bırakıyorsunuz. İşte o anda hayatın sokaklardaki uğultusu susuyor. Hoş bir bağışıklık.

Önemli olan mı ?.. neyin önemi vardı ki kandın…sen aslında asil bir kandın…neden kandırıldığını sandın…oyun oynama.. oyum her an sana…

Zaten; yalnızlık bir diğeri olmadan bilinemezdi ki.

.